Orð og lag: Kaj Johannesen

Knarvakot, knarvakotið…
Knarvakot, knarvakotið…

Tað var so kalt, tað vóru minusgradir sjey,
eg var farin í knarvakotið
út í hjallin at fáa okkurt uppá breyð
men har var alt tað heila rotið

Nú vóru góð ráð dýr, hvat skuldi eg gera –
hvat skuldi eg hava uppá breyð?
Skítfult í maðki sum eg burt skuldi skera
hetta var jú tann svartasta neyð.

Har stóð eg sum negldur í gólv – hond í lumma,
hvat var hetta lógvi mín tók um?
Sperilin sum eg hevði gloymt í kotinum,
hann kundi eg jú eta, og breyð!

Goym tekstin