Orð: Hans Andrias Djurhuus
Lag: Sámal Petersen

1. Ein firvaldur í góðum lag
fleyg heim av mýru summardag
og vildi flugu hitta.
Hann hevði frætt og fregnað tað,
at hon var fljóðið fitta.

2. Hann setti seg á køstagarð.
Í stundini var flugan har:
»Hvør trevil á tær skínur,
og onkur hevur bustað tær.
Hvat vilt tú her so fínur?«

3. »Eg komi her at hitta teg,
og vilt tú ikki eiga meg
og fylgja mær í mýru
tá døggin fellur, flákri eg
um sóljukopp og sýru.

4. Mítt lív er leikur, frítt og bjart,
og um tú saman við mær vart,
nógv bjartari tað gjørdist;
tí snýði títt tað er mær kært,
av tí eg higar førdist.«

5. Men flugan svarar fyri seg:
»Nei, eg vil ikki eiga teg,
eg rúki røst av tvøsti.
Far burtur frá mær, flúgv tín veg,
tú unnast ei í køsti.«

6. Firvaldur gjørdi, sum hon beyð,
hann aftur heim í mýri fleyg;
tó sárur kendist tokkin;
men flugan hevði onga neyð –
hon fór til grindalokkin.

7. Tí líka børn tey leika best,
tað vita fólk og flugur flest,
og slíkt er gott at vita;
tí hann man altíð missa mest,
ið annað fram vil flyta.

8. Ein grindalokkur hann er so,
at fluguni hann sendir boð;
tey liva ei av sýrum.
Firvaldur sýgur smæru, og
hann unnast best á mýrum.