Orð: Hans Andrias Djurhuus
Lag: Sámal Petersen

1. Ein firvaldur í góðum lag fleyg heim av mýru summardag og vildi flugu hitta. Hann hevði frætt og fregnað tað, at hon var fljóðið fitta.

2. Hann setti seg á køstagarð. Í stundini var flugan har: »Hvør trevil á tær skínur, og onkur hevur bustað tær. Hvat vilt tú her so fínur?«

3. »Eg komi her at hitta teg, og vilt tú ikki eiga meg og fylgja mær í mýru tá døggin fellur, flákri eg um sóljukopp og sýru.

4. Mítt lív er leikur, frítt og bjart, og um tú saman við mær vart, nógv bjartari tað gjørdist; tí snýði títt tað er mær kært, av tí eg higar førdist.«

5. Men flugan svarar fyri seg: »Nei, eg vil ikki eiga teg, eg rúki røst av tvøsti. Far burtur frá mær, flúgv tín veg, tú unnast ei í køsti.«

6. Firvaldur gjørdi, sum hon beyð, hann aftur heim í mýri fleyg; tó sárur kendist tokkin; men flugan hevði onga neyð - hon fór til grindalokkin.

7. Tí líka børn tey leika best, tað vita fólk og flugur flest, og slíkt er gott at vita; tí hann man altíð missa mest, ið annað fram vil flyta.

8. Ein grindalokkur hann er so, at fluguni hann sendir boð; tey liva ei av sýrum. Firvaldur sýgur smæru, og hann unnast best á mýrum.